डॉ.विजयालक्ष्मी वानखेडे : दोन गझला

१.

तोडले मी चौकटींना,पाळली रितभात नाही.
जिंकतांना काळजाला,पाहिली मी जात नाही.

मांडता का कुंडली त्या,प्रेमिकांची दांभिकांनो,
चंद्र,तारे,सूर्य ,वारे ,काय त्या दोघात नाही?

वार होते ते फुलांचे,झेलले इतक्या खुबीने,
घाव नाही कोणता अन्,कोणता आघात नाही.

मंदिरी येण्यास मजला,काय बंदी घालतो तू?
जोखण्याची पात्रता मज , कोणत्या देवात नाही.

हे खरे की जे हवे ते,घेतले कमवुन मी ही
हे नशीबा ! तुज पुढेही,पसरला तो हात नाही.

खूप होती रोषणाई ,अंगणी वृद्धाश्रमाच्या,
त्या बुढ्या डोळ्यात काही,पेटली ती वात नाही.

दाटला काळोख आहे,भोवताली संसदेच्या ,
जागता ठेवा पहारा,झिंगण्याची रात नाही..

२.

दुखरेच पाय माझे,दुखरीच वाट आहे
मी चालते निरंतर,अवघाच घाट आहे.

मज जोजवा जरासे,माझ्या विवंचनांनो
अलवार पापण्या अन्,स्वप्ने अफाट आहे.

सांगू कशी कुणाला,गुजगोष्ट काळजाची
भींतीस कान आहे,अफवा सुसाट आहे.

ही सांजवेळ आली,दबक्याच पावलांनी
कानामध्ये म्हणाली,तू तर पहाट आहे.

तू लाखदा वगळले ,माझेच नाव होते
इथल्या मनामनावर माझाच थाट आहे.

का सोसतोस पुन्हा,अंधार ह्या युगाचा
मी पेटलो तरीही,तू का मुकाट आहे?

तू सोड ना 'सुजाता' चिंताच ह्या जगाची
येणे तसेच जाणे,दुनिया रहाट आहे. 

..........................................................                                  

डॉ. विजयालक्ष्मी वानखेडे