१.
उदास झाले हसरे अंगण, तू नसताना
भरून आले सुने सुनेपण, तू नसताना
भरून आले सुने सुनेपण, तू नसताना
तुझ्याविना बघ मनी उसळला अशांत सागर
लाटांचे या व्यर्थ समर्पण, तू नसताना
लाटांचे या व्यर्थ समर्पण, तू नसताना
तुझ्याविनाही तुझीच वर्दळ सभोवताली
कसे उरावे माझे 'मी'पण, तू नसताना ?
कसे उरावे माझे 'मी'पण, तू नसताना ?
कुणी रेखिली तळहातावर मेंदी माझ्या?
कुणा दाखवू रंगांचे व्रण, तू नसताना ?
कुणा दाखवू रंगांचे व्रण, तू नसताना ?
तुझ्यामुळे तर जगणे माझे जगणे होते
उरे न आता घरास घरपण, तू नसताना
उरे न आता घरास घरपण, तू नसताना
२.
बंद केले शहर आम्ही, पेटली माणूसकी
प्रखर झाले वर्ण-जाती, लोपली माणूसकी
प्रखर झाले वर्ण-जाती, लोपली माणूसकी
शोधली नावात आम्ही 'जात' ज्यांच्या नेमकी
'जात' आता जात नाही, भंगली माणूसकी
'जात' आता जात नाही, भंगली माणूसकी
श्वेत, हिरवे, नील, भगवे, रंग का रक्तास ह्या?
रक्त अमुचे स्वस्त आता, हरवली माणूसकी
रक्त अमुचे स्वस्त आता, हरवली माणूसकी
कुस्करोनी घोटती का, चिमुकले ते बालपण?
श्वापदे जमली सभोती, बिथरली माणूसकी
श्वापदे जमली सभोती, बिथरली माणूसकी
तूच आता चेतवोनी, ज्योत प्रीतीची पहा
माणसे दिसतील सच्ची, बोलली माणूसकी
माणसे दिसतील सच्ची, बोलली माणूसकी
३.
गाव सारा ओस झाला, गावपण रुजलेच नाही !
मिटत गेल्या पायवाटा, चालणे सरलेच नाही !
मिटत गेल्या पायवाटा, चालणे सरलेच नाही !
आज का घरट्यास व्हावा, उंबऱ्याचा भार माझ्या
तुटत गेल्या बंधनांना सांधणे सुचलेच नाही !
तुटत गेल्या बंधनांना सांधणे सुचलेच नाही !
रातराणी गावची मज साद घाली का कळेना ?
काचणाऱ्या त्या व्यथेला पाळणे जमलेच नाही !
काचणाऱ्या त्या व्यथेला पाळणे जमलेच नाही !
पालखी नेतो घराशी आठवांची रोज त्यांच्या
आज खिडकीच्या गजांशी का कुणी दिसलेच नाही ?
आज खिडकीच्या गजांशी का कुणी दिसलेच नाही ?
पाहिला संसार सारा चाखली सारी नशा मी...
कैफ ही होता दिवाणा झिंगणे स्मरलेच नाही !
कैफ ही होता दिवाणा झिंगणे स्मरलेच नाही !
हरवलेल्या त्या क्षणांची ओढ वाटे आज मजला
बालपण जगलो तरीही बालपण कळलेच नाही !
बालपण जगलो तरीही बालपण कळलेच नाही !
.............................................
व्यंकटेश कुलकर्णी,
हैदराबाद
हैदराबाद
No comments:
Post a Comment